گاهی فکر می کنم چرا بازنده شدم؟... چرا های بسیاری که بی جواب مانده اند... اما جوابی جامع برای همه آنها دارم... فکر می کنم از تو دور مانده ام... روزهایی که گذشت وجودت در همه جا بود... نشانه هایی که چه هویدا در سراسر زندگیم می درخشید و من کور بودم... و چه ساده عینک نابینایی بر چشم داشتم و خود را بینا می دیدم... گاهی حس روشنفکری و گاهی ایدئولوژی علت و معلولی و شاید گاهی چرایی در آفرینش و تردیدهایی که آیا واقعا جهان دیگری هست؟ همه دست به دست هم دادند تا چشمانم را آسوده ببندم و تو را نبینم... حرفایم به قد و قواره ام نمی خورد و شنیدنش از زبان من برای برخی چه قدر مزحک و بی مزه است... اما حقیقت زمانی برایم آشکار شده که دیگر دیر شده... دیگر مرده ام... حالا بی جان شده ام... گفته بودم کارهایی دارم که باید انجام دهم... در همین فرصت کوتاه باقی مانده ... اولینش به تو رسیدن است... تو را دیدن است و بینا شدن... عینکم را بر می دارم و به تو سلام می گویم... کسی روزی در گوشم آرام گفت هر روز به دیدارش برو... آنگونه که او خواسته... اول وقت... عهد بسته ام که اول وقت به سراغت بیایم... می دانم سخت است مرا ببخشی اما تو بخشنده ترینی... امروز هر چه می بینم حاصل دست من است... دستم را بگیر بگذار آنگونه که شایسته است سرنوشتم را بسازم... به تو پناه می برم و فقط از تو یاری می خواهم...

من مرده ام... آری مرده ام چون امیدهایم را به باد داده ام... مرده ها دیگر به چیزی امید ندارند... اینکه چه شد من بی جان شدم بماند و شاید روزی داستانش را تعریف کنم اما من مرده ام... چه قدر بد است وقتی میمیری تازه می فهمی که چه قدر مسیر را اشتباه طی کردی و چه تصمیماتی گرفتی که می توانستی نگیری... کاش وقتی هنوز زنده بودم کسی یا چیزی یا مرده ی دیگری مرا کمی نصیحت کرده بود... اگر چه در طول حیاتم همیشه از نصیحت متنفر بودم... با اینکه مرده ام اما هنوز روحم تصمیم به جدایی نگرفته است... در این برزخ آشفته به نظر می رسد کارهایی ناتمام دارم... کارهایی که اگر انجام ندهم بعدها حسرتش را خواهم خورد...